É trascorso molto tempo dal mio ultimo contributo, questo non è un caso. Da quando ho ideato De Motu (de motu dal latino intorno al movimento, oppure riguardo al movimento) il mio intento, (perdonatemi altrimenti…), è stato sempre quello di produrre articoli capaci di suscitare, da parte del lettore, dubbi e interessi, piuttosto a volte, mantenendo saldo a questi principi, ho preferito non pubblicare, humbur mjerisht ... mundësinë e rritjes së vëllimit dhe dukshmërinë e faqes.
Sot, në një distancë prej 6 muaj, në një vështrim të ri, Unë propozoj përsëri një ndërhyrje shumë interesante publik Julio Velasco (nga faqja e internetit www.obiettivorganizzazione.it/)
për të cilën unë i dha titullin:
Lo Sport, il Gioco, la Guerra di Julio Velasco
Një kontribut të vërtetë në kulturë e Sportit
Leximi i mirë
Giulio Rattazzi
Unë shoh me kënaqësi se, stafi përtej mësuesit dhe udhëheqësit e Akademisë dhe Olimpik Komitetit Olimpik, I përballur me një prani të fortë të studentëve të rinj, shumë prej të cilave i Sport Shkenca, siç është tradita e këtyre konferencave vjetore dell'AONI. Unë ju informoj menjëherë se, me disa dallime në krahasim me folësit të cilët kanë paraprirë mua, Unë do të flas për gjëra që unë e di, ose që kam jetuar në botën e sport, për shkak të drejtë tani edhe në botën e sportit, si çdo gjë tjetër, Ajo është në fermentimit të madhe dhe diskutim, preludi i një transformimi të cilat ju jeni, por mbi të gjitha ju do të jetë, përfshirë direkt. Por ajo është gjithashtu një kohë e konfuzionit të madh, përcaktuar - sipas mendimit tim - dikotomia, kontradikta mes asaj që thuhet dhe asaj që është bërë, por edhe në mes të asaj që është politikisht korrekte për të thënë, ata të gjithë thonë në publik dhe atë jo vetëm që ju të bëni, por edhe se ju mendoni ose thoni në mënyrë private në mes të brendshëm, ose mes miqve të supozuara apo të njohurit, me njerëz me të cilët ju punoni së bashku ose me ata të cilët mendoni se ju nuk do të flasësh nga mjedisi në të cilin ju punoni. Unë do të thotë se në botën e sportit, si të vërtetë në botën e politikës, ose në botën e biznesit, come in quello culturale, in questo momento l’ipocrisia è esageratamente diffusa.
Cercherò per parte mia di non fare un discorso politicamente corretto, nel senso di parlare di cose molto importanti che, peraltro, sono già state dette sui valori dello sport, proverò invece a sottolineare alcuni aspetti che secondo me sono quelli più in discussione in questo momento.
Innanzi tutto, credo che sia necessaria una riflessione molto veloce per dire come nasce lo sport. Lo sport nasce da due grandi fonti: uno sono i giochi, che poi sono diventati sport, man mano che venivano dettate delle regole; l’altra fonte è la guerra, il confronto violento che poi, anche nell’antichità, diventavano tornei. Questi sono due componenti molto chiare che stanno all’origine dei giochi sportivi e dello sport in generale. Nel caso soprattutto dei giochi, come ad esempio il Calcio, all’inizio in Inghilterra, era semplicemente mettere una palla tra due paesini e chi portava la palla all’altro paesino aveva vinto. Immaginate quindi cosa significava: giocava un paesino contro l’altro e questo valeva tutto e si cominciò a calciare la palla perché era più semplice che portarla in mano. Ma c’era ancora chi la portava in mano ed ecco che allora nasce il Rugby; Calcio dhe Rugby all’origine erano la stessa cosa. C’è un libro bellissimo su questo argomento che mi auguro possiate consultare se non proprio studiare, poiché si ha la conferma che come gioco era poco applicato, per cui uno giocava con cinquanta, l’altro con quaranta persone e quello che era più bravo, spesso non lo lasciavano giocare, come succede ancora oggi nel gioco storico del “Calcio fiorentino". Se qualcuno assiste alla rievocazione di questo gioco, si accorge che iniziano tutti belli con belle uniformi e dopo pochi minuti sono praticamente nudi, magari si vede uno che lo tengono in due, perché è quello bravo e lo tengono in due così non gioca per tutta la partita. Non era certamente molto divertente giocare quel tipo di Calcio, né tanto meno farlo diventare uno spettacolo. Allora si sono cominciate a mettere delle regole: questo si può fare, questo non si può fare. Ma quando hanno messo la regola “non si può fare contatto violento con l’avversario” una parte delle persone che giocavano hanno detto ”noi non ci stiamo, a noi piace il contatto”, e hanno fondato il Rugby che si è separato dal Calcio. E coloro che hanno continuato a giocare il Calcio, dicevano un po’ come quello che si può dire ai giocatori di Pallavolo, “questi sono delicati e non vogliono il contatto”, mentre loro volevano il contatto più violento, per cui fondarono il Rugby, dove anche il centravanti poteva caricare il portiere. Infatti fin dall’inizio tutti i centravanti erano grossi per poter caricare il portiere in aria e fargli perdere la palla. Poi hanno detto “no, questo non si può fare, è una regola che non va più” e allora la caratteristica del centravanti è cambiata e così via dicendo per altri mutamenti apportati nelle regole dei vari giochi di squadra. Ultimamente si è cambiata per esempio, la regola del non poter dare la palla al portiere. Tutto per fare in modo che il gioco sia sempre più divertente per chi lo gioca e anche per chi lo guarda. È chiaro poi che, man mano che le cose vanno avanti, subentrano gli interessi della televisione perché sia il Calcio che il Rugby non è guardato soltanto da chi va allo stadio, ma anche da chi, appassionato, lo guarda in televisione.
Questa è una delle origini dello sport. Secondo me all’origine dello sport c’è poi uno dei valori tra i più importanti: si për të menaxhuar agresionin dhe konfrontim në mes të njerëzve, me rregullat dhe në një mënyrë zbavitëse. Shumë herë ne mendojnë se ne e shohim atë si diçka në fakt, duke menduar se është normale që të jetë kështu. Por kjo nuk është kaq e thjeshtë. Per esempio nel mondo scolastico o nel mondo culturale, molti Presidi, molti pedagoghi, molti addetti ai lavori, hanno sempre respinto l’idea dello sport chiamato agonistico a scuola. Sostengono che la scuola non deve sviluppare l’agonismo, non deve sviluppare questo confronto, ma sviluppare la solidarietà, o almeno abbassare la spinta al confronto e alla competizione tra le persone: l’idea, in pratica, è quella di non stimolare la sfida. Intanto sarebbe già da discutere come si fa a fare sport non agonistico. Sarebbe come chiederci: come si fa a fare un gioco tra bambini, il gioco delle figurine o delle biglie, in modo non agonistico? Anche il bambino gioca per provare a vincere. Si diverte nel fare un po’ meglio dell’altro, soprattutto tra i maschi. Tra le bambine, në vend të kësaj, la situazione è completamente diversa; le bambine giocano sempre con l’amica e quasi mai contro, tanto è vero che quando le ragazze cominciano a fare sport vero e proprio, c’è da incentivarle per far fare loro il punto, che significa fare qualcosa che l’avversaria amica non riesca a contrastare ed evitare che lo facciano a lei. [...] Questo è un discorso complesso che io non conosco in profondità, ma sicuramente c’entra con la caratteristica dell’aggressività che non ha una base solo culturale, ma anche ideologica, perché sappiamo che il testosterone è l’ormone della forza veloce e dell’aggressività. E meno male che la metà dell’umanità non ha tanto testosterone, diciamolo questo, jo vetëm për shkak se ajo është e bukur dhe të këndshme, por edhe sepse besoj se natyra e kësaj ishte perspektiva e mençur: për një gjysmë kemi këtë funksion shumë agresive, për një tjetër gjysmë më pak. përmes së cilës, kur themi se "fëmijët janë", ne duhet tashmë të filluar për të thënë, "Burrat janë aq të, gratë janë kaq ". nuk është e habitshme, shumë pak përjashtime, gratë marrin pjesë dhe kanë marrë pjesë shumë pak në luftërat, ndërsa meshkujt e kanë bërë gjithmonë.
Questa caratteristica dello sport come un modo per far competere, dare spazio all’aggressività, alla competizione e al confronto rispettando le regole e divertendosi, secondo me è uno degli elementi fondamentali del valore che ha lo sport nell’educazione. Eliminarlo dicendo che non ci deve essere l’agonismo, cercando invece che la situazione sia sempre uguale per tutti, secondo me non risolve e non copre un bisogno reale dal punto di vista educativo. Talvolta quando sento educatori che non vogliono lo sport agonistico a scuola, ho la netta sensazione che ci sia una concezione come se l’uomo e la donna fossero nati puri e qualcosa li ha rovinati. In realtà, la competizione, l’aggressività, etj., sono caratteristiche dell’uomo che debbono essere incentivate, kështu që nëse shkolla nuk do të zhvillohet nxitje e nevojshme. Unë do të doja edhe një herë për të diskutuar në një konferencë ku ka dy pozita, ata që duan sportin konkurruese shkollës dhe ata që nuk e duan atë, edhe në qoftë se "politike", thonë se do të donte ai, por të bëjë të mirën e tyre për të hedhur poshtë atë. Ku ata kanë marrë këtë ide, Ajo është e panjohur, sepse në qoftë se ata janë të krishterë, dhe për të marrë Biblën, ajo flet për Kainin dhe Abelin. Kjo nuk do të thotë se gjithçka është mirë, Njeriu atëherë nuk është dikush që ka shkatërruar. Ai nuk thotë këtë për asgjë, por ata ishin vrarë në mes të vëllezërve. konflikti, l’aggressività, dëshira për të dhënë një grusht në një tjetër, në mesin e njerëzve atje, dhe kjo është pikërisht një nga vlerat e sportit më të rëndësishëm, per cui è importante dare spazio a questo aspetto – che c’è ed è molto forte – attraverso un’attività che ha delle regole e che è ludica e divertente per chi la fa e anche per chi la guarda.
[...] L’altro elemento fondamentale che insegna lo sport, e che non ha eguali in altre attività, è quello di insegnare avincere e anche a perdere. Anche qui quando qualcuno dice una cosa del genere, è immediatamente deformato dai mezzi di informazione oppure dal pettegolezzo, dal rumore, dal passare parola, e viene descritto un po’ come un fesso. Più o meno io mi barcameno perché, siccome ho vinto tanto, fanno fatica a dire che sono fesso; però se avessi vinto un po’ meno, mi venderebbero in quel modo, oppure deformerebbero quello che dico. Mi capita talvolta di sentirmi dire: “lei è quello che parla della cultura delle sconfitte, colui al quale piace perdere”. Non è così. Saper perdere è semplicissimo a dirsi. Io mi confronto e, quando uno si confronta, ha due possibilità: vincere o perdere. Non è che io sono sempre sicuro di vincere, perché gli sport dove uno è sicuro di vincere, sono noiosi. La gente va lì, fa il tifo, oppure guarda in televisione, sente la radiolina per sapere chi vince. Per esempio, la Pallavolo ha cambiato le regole ed ha portato più incertezza nel risultato. Questo è buono anche se noi soffriamo di più, non si sa come finisce una partita, come nel Calcio. Ci sono altri sport in cui si sa sempre chi vince, ekipi më i mirë gjithmonë fiton dhe kjo mërzitur shumë. Pastaj një nuk e di, shkojnë për të luajtur, dhe humbet. Prano humbjen do të thotë të dish se si për të humbur. Kur flas për këtë unë gjithmonë jap një shembull: ka njerëz që nuk mund të gjeni paqe në qoftë se nëna e tyre mungon ose babai, pothuajse nuk mund të shkojnë përpara në jetë. tjetër, përkundrazi, duke shprehur dhimbje të madhe, gjithmonë mos harroni prindërit vullnetmirë, por ata të shkojnë përpara në jetën e tyre që vazhdon. Kjo nuk do të thotë që ne të kërkuar pak a shumë të mirë për të vdekurit, kjo do të thotë thjesht se ju të pranoni diçka që ndodh në jetën e, që herët a vonë, nëse ka diçka të çuditshme, ne do të fëmijët duhet të shkojnë në varreza nga prindërit tanë dhe jo të tjera. Quindi, si accetta semplicemente. La sconfitta è simile. Pastaj, cosa vuol dire saper perdere? Vuol dire accettarlo e basta. Quando a noi ci capitò di perdere le Olimpiadi del ‘96 per due palloni, dopo tre ore e un quarto di gioco, contro una squadra che nella zona avevamo battuto tre a zero, molti aspettavano di vedere che cosa avremmo fatto. E che cosa abbiamo fatto? Niente. Non abbiamo dato la colpa a nessuno, non abbiamo pianto nel senso di piagnucolare, perché abbiamo pianto da uomini e non abbiamo detto niente. Non abbiamo spiegato, arrampicandoci sugli specchi, abbiamo semplicemente detto “abbiamo perso, giudicherete voi giornalisti”. Questo è saper perdere; non dire niente! Invece, nei comportamenti prevalenti, c’è sempre un colpevole, c’è sempre un motivo: il fuso orario, l’arbitro, histeri, I humbur ..., dhe ka gjithmonë një arsye! Në vend të kësaj, kur ju fitoni, arsyet për ndryshim dhe nuk janë parë në të njëjtën mënyrë. Ata janë të ndryshme, kur ju të fitojë dhe kur ju humbni. Mësuar për të fituar dhe për të mësuar ju humbni është vendimtare për nivel shkolle, në nivel të amvisërive, për shkak se ajo nuk është e vërtetë se humbës është mbeturina. Kur një fëmijë është, ky koncept është vendimtare. Është e rëndësishme për t'u përballur në nivele të ndryshme, kështu që këtu unë të fitojë, por këtu kam humbur: si një fëmijë ajo që kam kuptuar? Unë e kuptoj se unë jam më i mirë se ai në një gjë dhe më pak të mira në një tjetër. Shpesh nënat thonë: "Ti je trimi, ti je më e bukur, ju jeni zgjuar ". Edhe në qoftë se ata e bëjnë këtë për shkak të dashurisë të prodhuar një katastrofë arsimor, sepse atëherë ai fëmijë, kur ai filloi të ndiqte të tjera, ai e kupton se kjo nuk është më e bukur, e cila nuk është më e mirë, e cila nuk është më inteligjent dhe mendon: "Por si, Mami më tha ... ". Por jeta është një tjetër gjë. Sport që mëson shumë qartë: "Unë jam mirë, Por ka një tjetër edhe më të mirë. ose, "Unë jam më i miri në botë". Pastaj vjen Olimpiadën dhe ka humbur dhe nuk është më i miri në botë. Kjo ishte deri në atë moment, dhe pastaj ka një tjetër. Pranoni këtë si normale është e rëndësishme, jo se unë jam heroi i madh, sepse e pranoj, sepse jeta është aq e. Dhe kjo është një vlerë themelore se sporti duhet të bëjë shkollë, dmth mësuar të fitojë dhe të humbasin, mësojnë se ne nuk jemi të gjithë të barabartë, se njëri është më i mirë se një tjetër në një gjë, në një lojë, në një ligë, jo përgjithmonë; që unë të luajë kundër kundërshtarëve, por gjithashtu luajnë kundër meje, sepse në qoftë se unë të përmirësuar, Unë jam duke fituar kundër metat e mia, kundër limiteve të mia. Ndoshta nuk është e mirë duhej për të mposhtur kampionin e botës, Në vend të kësaj duhet të mundë një kundërshtar që nuk ka përparuar aq më. Dhe ndihem mirë për këtë. Ka aktivitete të tjera që ky krahasim ofrojnë atë, Megjithatë, ata nuk janë aq të qarta dhe në mënyrë të qartë. Merrni rastin e muzikës tek të rinjtë është një temë shumë e famshme: io ho visto il rispetto che c’è tra musicisti che magari si trovano su un palco a fare un concerto e tra loro si rispettano se uno è più bravo di un altro e si festeggiano in silenzio. C’è questo confrontarsi, chi è più bravo lo riconosce, anche se non in modo esplicito. Non è che si stabilisce, da qualche parte, che Charlie Parker è il campione del mondo e l’altro è secondo. No, non si dice. Oppure qual è il miglior chitarrista di oggi? Ognuno dice la sua, per me è meglio questo o per me è meglio l’altro. Invece lo sport è chiaro, c’è il Campionato del Mondo, l’Olimpiade, l’Europeo, il Campionato nazionale o provinciale per confrontarsi e accettare che uno è arrivato prima. Però, ndryshe nga muzika, e cila nuk është gjithmonë arrijnë parë, Ajo vjen e para në atë nivel të kampionatit, në këtë sezon, por pastaj ajo lëvizjet rreth përsëri dhe e vë gjithçka në pyetje. Kjo do të thotë mësim për të fituar ose për të humbur, sepse në qoftë se unë të fitojë, Unë kam për të mësuar se nuk është se kam gjetur e vërteta gjithmonë të zbatueshme si të ishte një formulë e fizikës; kjo do të thotë se disa faktorë kanë përkuar, ndër të cilat my, në një moment që më bëri të fitojë. çfarë nesër, non lo so, dhe unë nuk mund të shkojnë rreth duke thënë se "Unë jam më i miri". "Unë kam qenë më e mirë në këtë konkurs, ne do të shohim nëse unë përsëris veten në botën tjetër ", dhe kush humbi nuk do të thotë se ajo është një pjesë e mut, vuol dire che c’è un altro più forte di lui. Riconoscere che un altro è più forte di me, non significa che la mia autostima deve andare per terra. È chiaro, se sono tutti più forti di me, è probabile che io debba cambiare mestiere, perché c’è anche questo, ma questo non riguarda solo lo sport. L’altro giorno ho conosciuto uno a cui piace il ballo, fa 40.000 ore di tango, 40.000 ore di latino americano, ma non ha ritmo ed è un disastro. Però a lui piace il ballo e va a ballare. Qual è il problema? Se lui non si sente male dov’è il problema? Preferisce così piuttosto che non farlo. Di solito però, soprattutto i giovani, fanno quello in cui sono bravini. Se uno va a giocare e perde sempre, una volta, due volte, në fund ose të ndryshojë sportive ose shkoni vallëzimi, Ai bën muzikë, Kjo është një çështje tjetër, Por në sport ekziston gjithmonë mundësia që kam humbur sot, atëherë unë të fitojë. Kështu që kur kam dëgjuar ju them (dhe unë gjithashtu lexuar ditë të tjera në një deklaratë nga Presidenti i Federatës së Futbollit) e cila sipas de Coubertin nuk është e rëndësishme për të fituar, ajo vazhdon të papritur mua shumë. Ndoshta ka pasur një keqinterpretim i historianëve apo gazetarëve dhe, in ogni caso, se dënimi është kaluar, sepse e vetmja gjë që ka rëndësi në sport është për të fituar dhe jo vetëm të marrin pjesë. Ndërkohë, unë besoj, President i Akademisë mund të më korrigjoni nëse jam gabim, se turbullira çështjet, sepse sipas mendimit tim de Coubertin gjëra që fraza duhet të synojnë kryesisht të vendeve që ishin për të marrë pjesë në Lojërat Olimpike, pa iu referuar racës veten. Por ky është një problem i njohurive, sepse kjo do të thotë për të thënë "është e rëndësishme që vendet të marrin pjesë Olimpiada", origjina, sepse askush nuk donte të marrë pjesë. Ajo nuk është si tani që të gjithë do të marrin pjesë. Quindi, se ishte e rëndësishme për të marrë pjesë, në kuptimin që ata hynë vende dhe atletë, për të cilën ai kishte punuar aq shumë për të përgatitur për të bërë një botim modern të Olimpiadës. Përveç kësaj, në qoftë se unë u pyetën: në finale të Olimpiadës '96 në Atlanta që u humbur në setin e pestë, në qoftë se ai mund të, do të kthehet për të luajtur atë? sigurisht, Unë do të kthehem për të luajtur dhe si! Dhe unë jam i bindur se ata që nuk zili, Ai nuk e di se çfarë është për të luajtur një finale olimpike, përndryshe ajo do të zili. Dhe në qoftë se ju më thoni: dhe në qoftë se ai fitoi? Do të kishte qenë një mijë herë më mirë në qoftë se unë kam fituar, por është një mijë herë më keq nuk rigiocarla. Me këtë unë nuk kam asnjë dyshim. Dhe kur dikush shkon në një olimpiadë, jo vetëm që shkon të jetojë sportin e tij. Unë shkova për të parë gara në rrugën e Atletikës, edhe pse në atë kohë nuk ishin të gjithë emrat e famshme, në 40-50 minuta shikuar ata që ndoshta ka workouts: corsette, pastaj të shtëna e tyre, nis e tyre, me përpikmëri të pabesueshme. Dhe kjo është në këto rrethana që kam thënë: "Sa prej tyre kanë një 5% mundësia e marrjes medalje "? praktikisht shumë pak. Të atletikës nuk është si Volejboll, il Calcio, dove la palla è rotonda. In Atletica, ci sono i tempi, per cui è difficile che uno che ha fatto un certo tempo, è poi campione olimpico. Può succedere una volta e di solito si sa chi ha possibilità di vincere. E tuttavia questi stavano lì comunque a lavorare, ad allenarsi come se potessero vincere l’Olimpiade? Perché è bello misurarsi, perché se uno prima perdeva per 3 secondi e riesce invece a perdere per 2, torna a casa contento. Chi ha fatto sport, sa che è così. Se poi ti vengono a dire “ma sei contento di perdere?". “No, certo che no, ma sono contento comunque di avvicinarmi a uno che so che è più forte e voglio provarci, voglio stare lì”. Perché quando uno più forte corre davanti a me, ho uno stimolo irripetibile, in quanto se so che allo stadio c’è la televisione di tutto il mondo e davanti a me ci sono due o tre fuoriclasse che rimarranno nella storia dello sport mondiale, io sono lì anche se sono un peones dell’Atletica. Loro partono e so che mi batteranno, però io correrò più veloce che a casa mia, perché questa è l’adrenalina, questo è quello che succede dentro una competizione di Atletica. L’importante non è quindi solo vincere. Non parliamo poi di una partita di Calcio. Se dovessero dire “guarda che vai e perdi”, non vai a giocare? Non vi divertite comunque a giocarla? Non ci sono partite di Calcio tra amici, kështu që në një pikë të pyes veten se sa gola kemi bërë dhe askush nuk e kujton? Kjo nuk ndodh? Kjo ndodh në Serie A në trajnimin e Volleyball. I them: "Mirë ne kemi bërë një lojë", dhe pas një kohë ", sepse unë isha duke kërkuar në gjëra të tjera, I thonë "me atë që ju jeni?". Askush nuk mbahet rezultatin, sepse ata të gëzojnë duke u përpjekur këtë, për të përmirësuar këtë të tjera. në të vërtetë, kur unë të bëjë rezultatin, I vënë numrin e tyre ka. Dhe kur do merr të vështira e vetmja gjë që ka rëndësi është fitues. Sepse - dhe unë e përfundoj me këtë - sipas mendimit tim në këtë kohë, dhe jo vetëm në sport, Ajo dëshiron që të fut një gjë, Unë të kërkuar për të thënë "të shitur", se jeta është një shkallë të madhe, Rreth lartë arrin jo vetëm që është më e mira, por më i lumtur. Unë e di shumë njerëz të cilët në të njëjtën kohë, të rritet, Pestano testa Dell'Amico, nënë, për këdo vetëm për të shkojnë deri, por gjëja më e keqe është se ata nuk janë të lumtur, pse nuk e bëni atë që u pëlqen. Është e thjeshtë, mos bëjë atë që ai e pëlqen, por ata e bëjnë atë që ata mund të sjellin më e lartë, sepse sot e rëndësishme është fama që ju njohin në rrugë, gjitha një "vëllai i madh". Gjëja e rëndësishme është që të njihet, të marrë paratë, zënë një pozicion prestigjioz, dhe duket se në pyetje të thjeshtë ", por ju bëni atë që ju pëlqen?", Kjo nuk është më e rëndësishme. Invece, Unë them të rinjtë, I them vajzat e mia për të bërë atë që ne si. Unë e kam bërë që, edhe duke hequr dorë gjërat që atëherë kam parë unë nuk e pëlqen, edhe në qoftë se ata më dhanë diçka shtesë. Në qoftë se ne jemi duke bërë atë që ne si, ajo arrin të jetë ndër më të mirat, sa më mirë, me kusht që ju nuk do të fitojë në asnjë mënyrë, por ju fitoni nga rregullat, Ajo fiton duke u argëtuar, sepse kjo do të thotë se ne po bëjmë atë që ne si. dhe kjo, pastaj, kjo do të thotë që jo vetëm sportin, por edhe gjëra të tjera në jetë marrë një tjetër kuptim. Përndryshe, unë mendoj se shumë të rinj në këtë kohë janë duke marrë një shkallë imagjinare, do të vijë në një pikë, si ata të rriten, Ata e dinë shumë kriza që sociologët e quajnë "dhimbjen e jetesës".
Si gjithmonë Artikuj postuar gjithmonë e një standardi të lartë.