É trascorso molto tempo dal mio ultimo contributo, questo non è un caso. Da quando ho ideato De Motu (de motu dal latino intorno al movimento, oppure riguardo al movimento) il mio intento, (perdonatemi altrimenti…), è stato sempre quello di produrre articoli capaci di suscitare, da parte del lettore, dubbi e interessi, piuttosto a volte, mantenendo saldo a questi principi, ho preferito non pubblicare, perdendo ahimè… la possibilità di aumentare volume e visibilità del sito.
આજ, a distanza di 6 mesi, in una nuova veste grafica, ripropongo un interessantissimo intervento pubblico di Julio Velasco (tratto dal sito web www.obiettivorganizzazione.it/)
a cui ho dato il titolo:
Lo Sport, il Gioco, la Guerra di Julio Velasco
Un vero contributo alla Cultura dello Sport
Buona Lettura
જુલિયસ Rattazzi
Vedo con piacere che, ઓલિમ્પિક એકેડમી અને ઓલિમ્પિક કમિટી શિક્ષકો અને નેતાઓ સ્ટાફ બહાર, હું યુવાન વિદ્યાર્થીઓને મજબૂત હાજરી સામનો કરવો પડ્યો હતો, તેમને ઘણા રમતો વિજ્ઞાન, આ વાર્ષિક પરિષદો પરંપરા છે, કારણ કે dell'AONI. હું તરત જ કે જે તમને જાણ, મને આગળ છે જે બોલનારા સરખામણીમાં અમુક તફાવતો સાથે, હું જાણું છું કે વસ્તુઓ વિશે વાત કે હું વિશ્વમાં રહેતા હતા કે પડશે રમતગમત, હમણાં પણ રમતો જગત, બાકીનું બધું જેમ, તે મહાન ખળભળાટ અને ચર્ચા છે, તમે જે રૂપાંતર કરવા માટે એક શરૂઆત છે જે, પરંતુ બધા ઉપર તમે હશે, ડાયરેક્ટ પાત્ર. પરંતુ તે પણ મહાન મૂંઝવણ એક સમય છે, નક્કી - મારા મતે - બંને જૂથના, કરવામાં આવે છે શું કહેવાય છે અને શું વચ્ચે વિરોધાભાસ, ma anche tra quello che è politicamente corretto dire, che dicono tutti in pubblico e quello non solo che si fa, ma anche che si pensa o si dice in privato tra gli addetti ai lavori, o tra supposti amici o conoscenti, con le persone con cui si lavora insieme o con quelli dei quali si pensa non ne parleranno fuori dell’ambiente in cui si lavora. Voglio dire che nel mondo dello sport, come d’altronde nel mondo della politica, o nel mondo imprenditoriale, come in quello culturale, in questo momento l’ipocrisia è esageratamente diffusa.
Cercherò per parte mia di non fare un discorso politicamente corretto, nel senso di parlare di cose molto importanti che, peraltro, sono già state dette sui valori dello sport, proverò invece a sottolineare alcuni aspetti che secondo me sono quelli più in discussione in questo momento.
Innanzi tutto, credo che sia necessaria una riflessione molto veloce per dire come nasce lo sport. Lo sport nasce da due grandi fonti: uno sono i giochi, che poi sono diventati sport, man mano che venivano dettate delle regole; l’altra fonte è la guerra, il confronto violento che poi, anche nell’antichità, diventavano tornei. Questi sono due componenti molto chiare che stanno all’origine dei giochi sportivi e dello sport in generale. Nel caso soprattutto dei giochi, come ad esempio il Calcio, all’inizio in Inghilterra, era semplicemente mettere una palla tra due paesini e chi portava la palla all’altro paesino aveva vinto. Immaginate quindi cosa significava: giocava un paesino contro l’altro e questo valeva tutto e si cominciò a calciare la palla perché era più semplice che portarla in mano. Ma c’era ancora chi la portava in mano ed ecco che allora nasce il Rugby; Calcio અને Rugby all’origine erano la stessa cosa. C’è un libro bellissimo su questo argomento che mi auguro possiate consultare se non proprio studiare, poiché si ha la conferma che come gioco era poco applicato, per cui uno giocava con cinquanta, l’altro con quaranta persone e quello che era più bravo, spesso non lo lasciavano giocare, come succede ancora oggi nel gioco storico del “Calcio fiorentino". Se qualcuno assiste alla rievocazione di questo gioco, si accorge che iniziano tutti belli con belle uniformi e dopo pochi minuti sono praticamente nudi, magari si vede uno che lo tengono in due, perché è quello bravo e lo tengono in due così non gioca per tutta la partita. Non era certamente molto divertente giocare quel tipo di Calcio, né tanto meno farlo diventare uno spettacolo. Allora si sono cominciate a mettere delle regole: questo si può fare, questo non si può fare. Ma quando hanno messo la regola “non si può fare contatto violento con l’avversario” una parte delle persone che giocavano hanno detto ”noi non ci stiamo, a noi piace il contatto”, e hanno fondato il Rugby che si è separato dal Calcio. E coloro che hanno continuato a giocare il Calcio, dicevano un po’ come quello che si può dire ai giocatori di Pallavolo, "આ નાજુક હોય છે અને સ્પર્શ કરવા માંગો છો નથી", તેઓ વધુ હિંસક સંપર્ક કરવા માગે છે, જ્યારે, રગ્બી સ્થાપના, જ્યાં પણ આ સ્ટ્રાઈકર ગોલકીપર લોડ કરી શકે છે. હકીકતમાં, શરૂઆતથી તમામ મોટા સ્ટ્રાઈકર હવામાં ગોલકીપર ચાર્જ અને તેમને બોલ ગુમાવી હતી. પછી તેઓ કોઈ "જણાવ્યું હતું, questo non si può fare, લાંબા સમય સુધી છે કે નિયમ "કેન્દ્ર તેથી લાક્ષણિકતા વિવિધ ટીમ રમતો નિયમો કરવામાં અન્ય ફેરફારો માટે તેથી આગળ બદલાઈ ગઈ છે છે. બાદમાં, તે, ઉદાહરણ તરીકે બદલાઈ ગયેલ છે, ગોલકીપર માટે આ બોલ પર આપવા માટે સક્ષમ ન શાસન. Tutto per fare in modo che il gioco sia sempre più divertente per chi lo gioca e anche per chi lo guarda. È chiaro poi che, man mano che le cose vanno avanti, subentrano gli interessi della televisione perché sia il Calcio che il Rugby non è guardato soltanto da chi va allo stadio, ma anche da chi, appassionato, lo guarda in televisione.
Questa è una delle origini dello sport. Secondo me all’origine dello sport c’è poi uno dei valori tra i più importanti: come gestire l’aggressività e il confronto tra le persone, con delle regole e in modo divertente. Molte volte noi questo aspetto lo vediamo come una cosa di fatto, pensando che è normale che sia così. Ma non è così semplice. Per esempio nel mondo scolastico o nel mondo culturale, molti Presidi, molti pedagoghi, molti addetti ai lavori, hanno sempre respinto l’idea dello sport chiamato agonistico a scuola. Sostengono che la scuola non deve sviluppare l’agonismo, non deve sviluppare questo confronto, ma sviluppare la solidarietà, o almeno abbassare la spinta al confronto e alla competizione tra le persone: l’idea, in pratica, è quella di non stimolare la sfida. Intanto sarebbe già da discutere come si fa a fare sport non agonistico. Sarebbe come chiederci: come si fa a fare un gioco tra bambini, il gioco delle figurine o delle biglie, in modo non agonistico? Anche il bambino gioca per provare a vincere. Si diverte nel fare un po’ meglio dell’altro, soprattutto tra i maschi. Tra le bambine, ને બદલે, la situazione è completamente diversa; le bambine giocano sempre con l’amica e quasi mai contro, tanto è vero che quando le ragazze cominciano a fare sport vero e proprio, c’è da incentivarle per far fare loro il punto, che significa fare qualcosa che l’avversaria amica non riesca a contrastare ed evitare che lo facciano a lei. [...] Questo è un discorso complesso che io non conosco in profondità, ma sicuramente c’entra con la caratteristica dell’aggressività che non ha una base solo culturale, ma anche ideologica, perché sappiamo che il testosterone è l’ormone della forza veloce e dell’aggressività. E meno male che la metà dell’umanità non ha tanto testosterone, diciamolo questo, તે સુંદર અને સુખદ છે માત્ર કારણ કે, પણ હું દૃશ્ય આ બિંદુ પરથી પ્રકૃતિ મુજબની કરવામાં આવી છે કે જે માને છે, કારણ કે: અડધા માટે અમે આ ખૂબ જ આક્રમક લક્ષણ છે, બીજા અડધા ખૂબ ઓછા માટે. જેમાં, જ્યારે આપણે કહીએ કે "બાળકો છે", અમે પહેલાથી જ કહે છે, "મેન જેથી શરૂ થવા જોઈએ, સ્ત્રીઓ એવી હોય છે ". આશ્ચર્યની વાત નથી, ખૂબ થોડા અપવાદો, સ્ત્રીઓ ભાગ અને યુદ્ધો થોડો ભાગ લીધો છે, જ્યારે નર હંમેશા કર્યું છે.
એક માર્ગ તરીકે સ્પર્ધામાં રમતગમત આ લક્ષણ, આક્રમણ માટે જગ્યા આપી, સ્પર્ધા અને નિયમો અને મજા આવી રહી દ્વારા મુકાબલો, મારા મતે તે કિંમત શિક્ષણ કે રમતગમત મૂળભૂત તત્વો પૈકીનું એક છે. Eliminarlo dicendo che non ci deve essere l’agonismo, cercando invece che la situazione sia sempre uguale per tutti, secondo me non risolve e non copre un bisogno reale dal punto di vista educativo. Talvolta quando sento educatori che non vogliono lo sport agonistico a scuola, ho la netta sensazione che ci sia una concezione come se l’uomo e la donna fossero nati puri e qualcosa li ha rovinati. In realtà, la competizione, l’aggressività, વગેરે., sono caratteristiche dell’uomo che debbono essere incentivate, per cui se la scuola non le incentiva non si sviluppano. Mi piacerebbe una volta discutere in un convegno dove ci siano le due posizioni, quelli che vogliamo nella scuola lo sport agonistico e quelli che non lo vogliono, પણ જો "રાજકીય" કહે છે કે તેઓ તેને ગમશે, પરંતુ તે અસ્વીકાર તેમના શ્રેષ્ઠ કરવા માટે. જ્યાં તેઓ આ વિચાર લેવામાં આવે છે, તે અજ્ઞાત છે, તેઓ ખ્રિસ્તીઓ છે, અને બાઇબલ લેવા કારણ કે જો, તે કેન અને અબેલ બોલે. તે બધા સારી છે કહે છે કે નથી, પછી ત્યાં અગાઉથી છે કોઈને છે જે માણસ. તેમણે કશું માટે આ કહેવું નથી, પરંતુ તેઓ ભાઈઓ વચ્ચે હત્યા કરવામાં આવી હતી. આ સંઘર્ષ, l’aggressività, ઇચ્છા અન્ય એક પંચ આપવા, ત્યાં પુરુષો વચ્ચે, અને તે ચોક્કસપણે સૌથી મહત્વપૂર્ણ રમતગમત કિંમતો છે, તેથી તે આ પાસા પર ધ્યાન કેન્દ્રિત કરવા માટે મહત્વપૂર્ણ છે - દર્શક માટે પણ નિયમો છે કે જે પ્રવૃત્તિ દ્વારા અને તે બનાવવા જેઓ માટે રમતિયાળ અને આનંદ છે - અને તે ત્યાં છે અને ખૂબ જ મજબૂત છે.
[...] સ્પોર્ટ શીખવે છે કે અન્ય કી તત્વ, અને અન્ય પ્રવૃત્તિઓ કે અપ્રતિમ છે, તે શીખવે છેજીત અને પણ ગુમાવી. અહીં પણ, કોઈને કંઈક કહે છે ત્યારે, તે તરત જ મીડિયા અથવા ગપસપ વિકૃત છે, અવાજ, શબ્દ જાઓ, અને તે એક ફૂલ જેવા બીટ 'સમજાવે છે. ખૂબ ખૂબ હું કારણ કે દ્વારા વિચાર, હું ઘણો જીતી છે, કારણ કે, તેઓ તેને હાર્ડ હું મૂર્ખ છું કહે શોધવા; પરંતુ હું જીત્યા હોત તો થોડી 'ઓછા, હું કે જે રીતે વેચાણ કરશે, અથવા હું શું કહે છે તે ખંડિત. હું ક્યારેક મને કહે છે સાંભળવા: "તેમણે વિશે વાત એ છે કે જે પરાજય સંસ્કૃતિ, "ગુમાવી ગમતો જે માણસ. નથી જેથી. ગુમાવી જાણવાનું કેવી રીતે સરળ છે કહે છે. હું સરખામણીમાં અને, એક સામનો કરવામાં આવે છે ત્યારે, ha due possibilità: vincere o perdere. Non è che io sono sempre sicuro di vincere, perché gli sport dove uno è sicuro di vincere, sono noiosi. La gente va lì, fa il tifo, oppure guarda in televisione, sente la radiolina per sapere chi vince. Per esempio, la Pallavolo ha cambiato le regole ed ha portato più incertezza nel risultato. Questo è buono anche se noi soffriamo di più, non si sa come finisce una partita, come nel Calcio. Ci sono altri sport in cui si sa sempre chi vince, la squadra più forte vince sempre e questo annoia di più. Uno quindi non lo sa, va a giocare, e perde. Accettare di perdere significa saper perdere. Quando parlo di questo do sempre un esempio: ci sono delle persone che non riescono a darsi pace se viene loro a mancare la mamma o il padre, quasi non riescono ad andare avanti nella vita. Altri, al contrario, pur manifestando un immenso dolore, ricorderanno sempre il bene voluto ai genitori, ma vanno avanti nella loro vita che continua. Questo non significa che si è voluto più o meno bene alle persone decedute, vuol dire più semplicemente che si accetta una cosa che succede nella vita, che prima o poi, se non c’è qualcosa di strano, saremo noi figli che dovremo andare al cimitero dai nostri genitori e non il contrario. Quindi, si accetta semplicemente. La sconfitta è simile. તે પછી, cosa vuol dire saper perdere? Vuol dire accettarlo e basta. Quando a noi ci capitò di perdere le Olimpiadi del ‘96 per due palloni, dopo tre ore e un quarto di gioco, contro una squadra che nella zona avevamo battuto tre a zero, molti aspettavano di vedere che cosa avremmo fatto. E che cosa abbiamo fatto? Niente. Non abbiamo dato la colpa a nessuno, non abbiamo pianto nel senso di piagnucolare, perché abbiamo pianto da uomini e non abbiamo detto niente. Non abbiamo spiegato, arrampicandoci sugli specchi, abbiamo semplicemente detto “abbiamo perso, giudicherete voi giornalisti”. Questo è saper perdere; non dire niente! Invece, nei comportamenti prevalenti, c’è sempre un colpevole, c’è sempre un motivo: il fuso orario, l’arbitro, gli isterismi, ho perso per…, e c’è sempre un motivo! Invece quando si vince, i motivi cambiano e non si vedono mai nello stesso modo. Sono diversi quando si vince e quando si perde. Insegnare a vincere e insegnare a perdere è fondamentale a livello della scuola, a livello delle famiglie, perché non è vero che chi perde è una porcheria. Quando uno è bambino, questo concetto è determinante. E’ importante confrontarsi a livelli diversi, per cui qua io vinco, ma qua io perdo: come bambino che cosa capisco? Capisco che io sono più bravo di lui in una cosa e meno bravo in un’altra. Spesso le mamme dicono “ tu sei il più bravo, tu sei il più bello, tu sei il più intelligente”. Seppure lo fanno per amore producono un disastro educativo, perché poi quel bambino quando comincia a frequentare gli altri, si accorge che non è il più bello, che non è il più bravo, કે સૌથી વધુ બુદ્ધિશાળી અને વિચાર છે: "પરંતુ તરીકે, મમ્મીએ મને કહ્યું ... ". પરંતુ જીવન અન્ય બાબત છે. ખૂબ જ સ્પષ્ટ રીતે શીખવે છે કે રમતગમત: "હું સારી છું, પરંતુ બીજા પણ વધુ સારી છે. અથવા, "હું વિશ્વમાં શ્રેષ્ઠ am". પછી ઓલિમ્પિક આવે છે અને ગુમાવી છે અને લાંબા સમય સુધી વિશ્વમાં શ્રેષ્ઠ છે. તે બિંદુ સુધી હતો અને પછી બીજા છે. સામાન્ય મહત્વપૂર્ણ છે, કારણ કે આ સ્વીકારી, તે મહાન નાયક, કારણ કે સ્વીકારી છે કે નથી, જીવન જેથી છે, કારણ કે. અને આ રમત શાળા શું કરવું છે કે મૂળભૂત કિંમત છે, એટલે જીત્યા અને હારી શીખવે, અમે બધા સરખા નહિં હોય શીખવે છે કે, કે એક વસ્તુ અન્ય કરતાં વધુ સારી છે, એક રમત, એક લીગમાં, નથી કાયમ; હું વિરોધીઓ સામે રમવા, પરંતુ હું પણ મારી સામે રમવા, હું સુધારવા કારણ કે જો, હું મારા ભૂલો સામે વિજેતા છું, મારી મર્યાદા સામે. કદાચ પૂરતી સારી નથી વર્લ્ડ ચેમ્પિયન હરાવ્યું, તેના બદલે હું અન્ય વિરોધી કે મને પ્રગતિ કરી ન હતી હરાવ્યું જરૂર. અને હું આ માટે સારી લાગે. અન્ય પ્રવૃત્તિઓ કે આ સરખામણી તે તક આપે છે, જો કે, તેઓ તેથી સ્પષ્ટ અને તેથી સ્પષ્ટ છે. યુવાન લોકોમાં સંગીત કેસ લઇ ખૂબ જ લોકપ્રિય થીમ છે: હું આદર કે સંગીતકારો જે કદાચ એક કોન્સર્ટ કરવા માટે એક મંચ પર હોય છે વચ્ચે અસ્તિત્વમાં જોયું અને અમે દરેક અન્ય આદર જો એક અન્ય કરતાં વધુ સારી છે અને મૌન ઉજવવામાં આવે છે. C’è questo confrontarsi, chi è più bravo lo riconosce, anche se non in modo esplicito. Non è che si stabilisce, da qualche parte, che Charlie Parker è il campione del mondo e l’altro è secondo. No, non si dice. Oppure qual è il miglior chitarrista di oggi? Ognuno dice la sua, per me è meglio questo o per me è meglio l’altro. Invece lo sport è chiaro, c’è il Campionato del Mondo, l’Olimpiade, l’Europeo, il Campionato nazionale o provinciale per confrontarsi e accettare che uno è arrivato prima. Però, a differenza della musica, non è che arriverà sempre per primo, arriva primo in quel livello di campionato, in quella stagione agonistica, ma poi si rimescola tutto di nuovo e si rimette tutto in discussione. આ શિક્ષણ જીતવા માટે અથવા ગુમાવી અર્થ એ થાય, કારણ કે જો હું જીતી, હું તેને હું તે ભૌતિકશાસ્ત્ર ના સૂત્ર હતા તો સત્ય હંમેશા લાગુ જાણવા મળ્યું છે કે નથી કે શીખવે છે; તે ઘણા પરિબળો થઈ છે કે એનો અર્થ એ થાય, જેમાંથી મારા, મને જીતવા કરી હતી કે એક સમયે. કાલે શું થશે, બિન જુઓ જેથી, અને હું "હું શ્રેષ્ઠ છું" એમ કહીને આસપાસ ન જઇ શકે છે. "હું તે સ્પર્ધામાં શ્રેષ્ઠ હતી, હું આગામી મારી જાતને પુનરાવર્તન જો આપણે "જોશો, અને હારી જે કચરો કહેવું નથી, તે કરતાં અન્ય મજબૂત છે કે એનો અર્થ એ થાય. અન્ય મારા કરતા મજબૂત છે તે ઓળખી, તે મારા આત્મસન્માન જમીન પર જવા માટે છે અર્થ એ નથી કે. આ બતાવે છે, તેઓ મારા માટે બધા મજબૂત હોય તો, હું નોકરી બદલી હોય શકે છે, કારણ કે ત્યાં આ, પરંતુ આ માત્ર વિશે રમત નથી. નૃત્ય ગમે છે હું એક મળ્યા બીજા દિવસે, પહેલાં 40.000 તે માટેની સંગીત રચના કલાક, 40.000 લેટિન અમેરિકન કલાકો, પરંતુ તેમણે ગતિ ધરાવે છે અને એક આપત્તિ છે. પરંતુ તેમણે નૃત્ય અને નૃત્ય જાઓ ગમે. સમસ્યા શું છે? તેમણે ખરાબ લાગે છે નથી, તો જ્યાં સમસ્યા? તેમણે બદલે આવું કરવા માટે પસંદ કરે. સામાન્ય રીતે, જોકે,, ખાસ કરીને યુવાન, તેઓ Bravini છે શું. એક હંમેશા રમે છે અને જાય તો ગુમાવી, એક વખત, બે વાર, અથવા ઓવરને અંતે રમતો બદલી અથવા નૃત્ય જાઓ, તેમણે સંગીત બનાવે છે, તે અન્ય વસ્તુ છે, પરંતુ રમત માં હું આજે ગુમાવી છે કે તક હંમેશા ત્યાં છે, પછી હું જીતી. તેથી હું તમને કહી સાંભળવા જ્યારે (અને હું પણ ફૂટબોલ ફેડરેશન ઓફ પ્રમુખ દ્વારા એક નિવેદનમાં બીજા દિવસે વાંચી) જે દ Coubertin અનુસાર તે જીતવા માટે મહત્વપૂર્ણ નથી, તે ખૂબ મને આશ્ચર્ય માટે ચાલુ રહે છે. કદાચ ઇતિહાસકારો અથવા પત્રકારો એક ખોટું અર્થઘટન કરવામાં આવી હતી અને, in ogni caso, કે સજા પસાર થાય છે, રમત બાબતો છે કે આ જ વસ્તુ જીતવા માટે છે, કારણ કે માત્ર ભાગ નથી. દરમિયાન, હું માનું છું કે, હું ખોટો છું, તો એકેડેમી ઓફ પ્રમુખ મને સુધારી શકો છો, મુદ્દાઓ કે બ્લર, કારણ કે મારા મતે દ Coubertin કે શબ્દસમૂહ ઓલિમ્પિક્સમાં ભાગ હતા કે જે દેશોમાં મુખ્યત્વે લક્ષમાં રાખવી જ જોઇએ દેખાવ, પોતે રેસ સંદર્ભ વગર. પરંતુ આ જ્ઞાન એક સમસ્યા છે, perché si intendeva dire “è importante che i paesi partecipino all’Olimpiade”, perché all’origine nessuno voleva parteciparvi. Non è come ora che tutti vogliono partecipare. Quindi, importante era partecipare, nel senso che entrassero paesi e atleti, per cui si era faticato tanto a preparare per fare una edizione dell’Olimpiade moderna. Oltre a questo, se a me chiedessero: la finale del ‘96 alle Olimpiadi di Atlanta che è stata persa al quinto set, se potesse, tornerebbe a giocarla? Certo, io la tornerei a giocare e come! E sono convinto che chi non mi invidia, non sa cosa vuol dire giocare una finale olimpica, altrimenti mi invidierebbe. Se poi mi dicono: e se l’avesse vinta? Sarebbe stato mille volte meglio se l’avessi vinta, પરંતુ તે rigiocarla એક હજાર વખત ખરાબ નથી. આ પર હું કોઈ શંકા હોય. અને એક ઓલિમ્પિક ગેમ્સ જાય ત્યારે, માત્ર તેમના રમત રહેવા માટે જાય છે. તે સમયે બધા સૌથી પ્રખ્યાત નામો ત્યાં ન હતા, તેમ છતાં હું ટ્રેક રેસ કસરતી જોવા માટે ગયા, માટે 40-50 કદાચ વર્કઆઉટ્સ હતી જેઓ જોવાનું મિનિટ: corsette, પછી તેમના શોટ્સ, તેમના લોન્ચ, એક અદ્ભુત meticulousness સાથે. અને તે હું જણાવ્યું હતું કે, આ સંજોગોમાં હેઠળ છે: "આ કેવી રીતે ઘણા હોય છે 5% મેડલ લેવા શક્યતા "? વર્ચ્યુઅલ ખૂબ થોડા. એથલેટિક્સ વોલીબોલ જેવી નથી, ફૂટબૉલ, જ્યાં બોલ રાઉન્ડ છે. કસરતી માં, વખત આવે છે, તેથી તે ચોક્કસ સમય માટે કરવામાં આવી છે જે એક માટે મુશ્કેલ છે, પછી ઓલિમ્પિક ચેમ્પિયન. Può succedere una volta e di solito si sa chi ha possibilità di vincere. E tuttavia questi stavano lì comunque a lavorare, ad allenarsi come se potessero vincere l’Olimpiade? Perché è bello misurarsi, perché se uno prima perdeva per 3 secondi e riesce invece a perdere per 2, torna a casa contento. Chi ha fatto sport, sa che è così. Se poi ti vengono a dire “ma sei contento di perdere?". “No, certo che no, ma sono contento comunque di avvicinarmi a uno che so che è più forte e voglio provarci, voglio stare lì”. Perché quando uno più forte corre davanti a me, ho uno stimolo irripetibile, મને ખબર છે, કારણ કે સમગ્ર વિશ્વમાં અને મને સામે સ્ટેડિયમ ટેલિવિઝન વર્લ્ડ સ્પોર્ટ્સ ઇતિહાસમાં રહેશે કે બે અથવા ત્રણ સ્ટાર ખેલાડીઓ છે, હું ત્યાં છું, પણ જો તમે એક peons એથલેટિક્સ છે. તેઓ શરૂ અને હું જાણું છું કે હું હરાવ્યું કરશે, પરંતુ હું મારા ઘરમાં તરીકે ઝડપી ચલાવવા પડશે, કારણ કે આ એડ્રેનાલાઇનમાં છે, આ શું એથલેટિક્સ સ્પર્ધા અંદર થાય છે. મહત્વની બાબત એ છે માત્ર જીતવા માટે નથી. એકલા દો ફૂટબોલની રમત. કહેવું છે કે તેઓ હતા "દેખાવ તમે જાઓ અને તમે ગુમાવી બેસે છે", તમે નાટક ન જાય તો? ત્યાં હજુ પણ મજા તેને પ્લે કરવા માટે? મિત્રો સાથે ફૂટબોલ રમતો હોય છે, અમુક બિંદુએ તેથી અમે કેવી રીતે આશ્ચર્ય ઘણા ગોલ અમે કર્યું અને કોઇ યાદ? આ ક્યારેય થાય છે? તે વોલીબોલ તાલીમ સિરી એ થાય છે. હું કહું છું: "ઠીક છે અમે એક રમત છે", અને પછી જ્યારે ', કારણ કે હું અન્ય વસ્તુઓ પર જોઈ હતી, હું કહું છું "તમે શું છે?". કોઈ એક સ્કોર રાખવામાં, તે આનંદ છે, કારણ કે આ પ્રયાસ કરવા, આ અન્ય સુધારવા માટે. હકીકતમાં, હું સ્કોર વિશે કાળજી જ્યારે, માત્ર ત્યાં નંબરો મૂકી. અને તમે જીત્યા છે બાબતો છે કે આ જ વસ્તુ વિશે ગંભીર છે ત્યારે. કારણ કે - અને હું આ સાથે તારણ - હું આ સમયે લાગે છે, અને માત્ર રમતો, તે કંઈક નાખવું કરવા માંગે છે, હું કહે છે, "વેચાણ" માગે છે, કે જીવન મોટા પાયે છે, શ્રેષ્ઠ માત્ર તરીકે ઊંચા આવી રહ્યું છે, પરંતુ સુખી. હું લોકો ઘણો જ્યારે ખબર, ઉપર જવા માટે, તેમના મિત્ર વડા અંગત સ્વાર્થ, માતાઓ, કોઇને પણ માટે જાઓ, પરંતુ ખરાબ વસ્તુ તેઓ ખુશ નથી છે, શા માટે તેઓ શું ગમે છે તે ન. તે સરળ છે, તે શું ગમે નથી, પરંતુ તેઓ તેઓ શું ઉચ્ચ લાવવા કરી શકો છો, શેરી પર તમે ઓળખી કારણ કે મહત્વનું છે આજે ખ્યાતિ છે, એક બધા "મોટા ભાઈ". મહત્વની વસ્તુ ઓળખી શકાય છે, પૈસા મળી, એક પ્રતિષ્ઠિત સ્થિતિ ફાળવી છે, અને તે સરળ પ્રશ્ન લાગે છે, "પરંતુ તમે શું ગમે છે?", તે સૌથી વધુ મહત્વનું છે. Invece, હું યુવાન કહે, હું મારી દીકરીઓ માટે કહે છે કે અમે શું ગમે છે માટે. હું કર્યું છે કે, પણ વસ્તુઓ છે કે જે પછી મેં જોયું કે હું ન ગમે હતી અપ આપવા, પણ જો તેઓ મને વધારાની કંઈક આપી. અમે કરી રહ્યા છે, તો પછી અમે શું ગમે, તે શ્રેષ્ઠ વચ્ચે હોઈ વ્યવસ્થા, તમામ વધુ સારું, પૂરી પાડવામાં આવેલ છે કે જે તમે કોઈપણ રીતે જીતી નથી, પરંતુ તમે નિયમો દ્વારા જીતી, તે જીતે જ્યારે આનંદમાં, અર્થ એ થાય કે કારણ કે અમે અમે શું ગમે કરી રહ્યા છીએ. અને આ, પછી, કે માત્ર રમતગમત અર્થ એ થાય, પરંતુ જીવનમાં અન્ય વસ્તુઓ બીજો અર્થ લેવા. નહિંતર હું આ સમયે ઘણા યુવાન લોકો એક કાલ્પનિક દાદર લઈ રહ્યા છે કે જે માને છે, એક બિંદુ આવશે, તેઓ ચઢી તરીકે, તેઓ જાણે છે કે સમાજશાસ્ત્રીઓ "જેમાં વસવાટ કરો છો પીડા" કૉલ કે ઘણા કટોકટી.
હંમેશની જેમ પોસ્ટ લેખો હંમેશા ઊંચી હોય છે.