É trascorso molto tempo dal mio ultimo contributo, questo non è un caso. Da quando ho ideato De Motu (de motu dal latino intorno al movimento, oppure riguardo al movimento) il mio intento, (perdonatemi altrimenti…), è stato sempre quello di produrre articoli capaci di suscitare, da parte del lettore, dubbi e interessi, piuttosto a volte, mantenendo saldo a questi principi, ho preferito non pubblicare, страты на жаль ... магчымасць павелічэння аб'ёму і бачнасці сайта.
Сёння, на адлегласці 6 месяцы, у новым абліччы, Я зноў прапанаваць вельмі цікавы ўмяшання Хуліа Веласко (з вэб-сайта www.obiettivorganizzazione.it/)
да якога я даў назву:
Lo Sport, il Gioco, la Guerra di Julio Velasco
Рэальны ўклад у культуры спорту
Добра Чытанне
Джуліо Rattazzi
Рады цябе бачыць, за супрацоўнікаў выкладчыкаў і кіраўнікоў Акадэміі і Алімпійскай алімпійскага камітэта, Я сутыкнуўся з моцным прысутнасць маладых студэнтаў, многія з іх Навук, як традыцыя гэтых штогадовых канферэнцый dell'AONI. Я паведамляю вам адразу, што, з некаторымі адрозненнямі ў параўнанні з дынамікамі, якія папярэднічалі мне, Я буду казаць пра рэчы, якія я ведаю, што ці я жыў у свеце спорт, Таму што цяпер нават у спартыўным свеце, як і ўсё астатняе, è in grandissimo fermento e discussione, che prelude ad una trasformazione della quale voi siete, ma soprattutto sarete, protagonisti diretti. È però anche un momento di grandissima confusione, determinata – secondo me – dalla dicotomia, dalla contraddizione tra quello che si dice e quello che si fa, ma anche tra quello che è politicamente corretto dire, che dicono tutti in pubblico e quello non solo che si fa, ma anche che si pensa o si dice in privato tra gli addetti ai lavori, o tra supposti amici o conoscenti, con le persone con cui si lavora insieme o con quelli dei quali si pensa non ne parleranno fuori dell’ambiente in cui si lavora. Voglio dire che nel mondo dello sport, come d’altronde nel mondo della politica, o nel mondo imprenditoriale, як і ў культурнай, у гэты час крывадушнасці надзвычай шырока распаўсюджаная.
Са свайго боку я буду старацца, каб не зрабіць палітычна карэктным прамовай, у сэнсе казаць пра вельмі важных рэчах,, акрамя таго, Ужо было сказана пра каштоўнасць спорту, proverò invece a sottolineare alcuni aspetti che secondo me sono quelli più in discussione in questo momento.
Innanzi tutto, credo che sia necessaria una riflessione molto veloce per dire come nasce lo sport. Lo sport nasce da due grandi fonti: uno sono i giochi, che poi sono diventati sport, man mano che venivano dettate delle regole; l’altra fonte è la guerra, il confronto violento che poi, anche nell’antichità, diventavano tornei. Questi sono due componenti molto chiare che stanno all’origine dei giochi sportivi e dello sport in generale. Nel caso soprattutto dei giochi, come ad esempio il Calcio, all’inizio in Inghilterra, era semplicemente mettere una palla tra due paesini e chi portava la palla all’altro paesino aveva vinto. Immaginate quindi cosa significava: giocava un paesino contro l’altro e questo valeva tutto e si cominciò a calciare la palla perché era più semplice che portarla in mano. Ma c’era ancora chi la portava in mano ed ecco che allora nasce il Rugby; Calcio і Rugby all’origine erano la stessa cosa. C’è un libro bellissimo su questo argomento che mi auguro possiate consultare se non proprio studiare, poiché si ha la conferma che come gioco era poco applicato, per cui uno giocava con cinquanta, l’altro con quaranta persone e quello che era più bravo, spesso non lo lasciavano giocare, come succede ancora oggi nel gioco storico del “Calcio fiorentino". Se qualcuno assiste alla rievocazione di questo gioco, si accorge che iniziano tutti belli con belle uniformi e dopo pochi minuti sono praticamente nudi, magari si vede uno che lo tengono in due, perché è quello bravo e lo tengono in due così non gioca per tutta la partita. Non era certamente molto divertente giocare quel tipo di Calcio, né tanto meno farlo diventare uno spettacolo. Allora si sono cominciate a mettere delle regole: questo si può fare, questo non si può fare. Ma quando hanno messo la regola “non si può fare contatto violento con l’avversario” una parte delle persone che giocavano hanno detto ”noi non ci stiamo, a noi piace il contatto”, e hanno fondato il Rugby che si è separato dal Calcio. E coloro che hanno continuato a giocare il Calcio, dicevano un po’ come quello che si può dire ai giocatori di Pallavolo, “questi sono delicati e non vogliono il contatto”, mentre loro volevano il contatto più violento, per cui fondarono il Rugby, dove anche il centravanti poteva caricare il portiere. Infatti fin dall’inizio tutti i centravanti erano grossi per poter caricare il portiere in aria e fargli perdere la palla. Poi hanno detto “no, questo non si può fare, è una regola che non va più” e allora la caratteristica del centravanti è cambiata e così via dicendo per altri mutamenti apportati nelle regole dei vari giochi di squadra. Ultimamente si è cambiata per esempio, la regola del non poter dare la palla al portiere. Усё, каб пераканацца, што гульня заўсёды больш задавальнення для тых, хто гуляе яго, а таксама для тых, хто сочыць за. Відавочна тое, што, справы ідуць наперад, ўзяць на сябе інтарэсы тэлебачання, таму што і рэгбі не толькі назіраў за тымі, хто ходзіць на стадыён, але і тыя,, энтузіяст, глядзіць па тэлевізары.
Гэта адзін з вытокаў спорту. Я думаю, што паходжанне гэтага віду спорту, гэта значыць адно з значэнняў найбольш важным: як кіраваць агрэсіі і канфрантацыі паміж людзьмі, з правіламі і ў займальнай гульнявой форме. Шмат разоў мы лічым, што мы бачым, гэта як-то на самай справе, мяркуючы, што гэта нармальна, каб быць так. Але гэта не так проста. Напрыклад, у школе або ў культурных мірах, многія дэканы, многія выкладчыкі, многія эксперты, Яны заўсёды адпрэчвалі ідэю спаборніцкі від спорту пад назвай школы. Яны сцвярджаюць, што школа не павiнна развіваць 'спаборніцтва, не павінны развіваць гэта параўнанне, але развіваць салідарнасць, ці, прынамсі, знізіць штуршок для супрацьстаяння і канкурэнцыі паміж людзьмі: Ідэя l ', на практыцы, Ён не стымулюе выклік. У той жа час яна павінна была б абмеркаваць, як зрабіць неканкурэнтаздольнай спорт. Ён хацеў бы спытаць: як вы робіце гульню паміж дзецьмі, гульня лічбаў або мармурам, таму неканкурэнтным? Дзіця гуляе, каб паспрабаваць выйграць. Поспехі ў гэтым трохі "лепш, чым іншыя, асабліва сярод мужчын. сярод дзяўчынак, замест, сітуацыя цалкам іншая; дзяўчыны заўсёды гуляць са сваім сябрам і амаль ніколі не супраць, так што, калі дзяўчыны пачынаюць рабіць рэальны спорт, Неабходна заахвочваць іх, каб зрабіць свой пункт, гэта азначае, што робіць нешта, што сябар гульцоў не ў стане процідзейнічаць і прадухіліць іх рабіць вам. [...] Гэта складаны дыскурс, які я не ведаю, у глыбіні, але ён вызначана мае дачыненне да характарыстыкі агрэсіўнасці, якая мае не толькі культурную базу, ma anche ideologica, perché sappiamo che il testosterone è l’ormone della forza veloce e dell’aggressività. E meno male che la metà dell’umanità non ha tanto testosterone, diciamolo questo, non solo perché è bello e piacevole, ma anche perché credo che la natura da questo punto di vista sia stata saggia: per una metà abbiamo questa caratteristica molto aggressiva, per un’altra metà molto meno. Per cui, quando diciamo “i bambini sono”, dobbiamo già dall’inizio dire “i maschi sono così, le donne sono così”. Non a caso, tranne rarissime eccezioni, le donne partecipano e hanno partecipato poco nelle guerre, mentre i maschi le hanno sempre fatte.
Questa caratteristica dello sport come un modo per far competere, dare spazio all’aggressività, alla competizione e al confronto rispettando le regole e divertendosi, secondo me è uno degli elementi fondamentali del valore che ha lo sport nell’educazione. Eliminarlo dicendo che non ci deve essere l’agonismo, cercando invece che la situazione sia sempre uguale per tutti, secondo me non risolve e non copre un bisogno reale dal punto di vista educativo. Talvolta quando sento educatori che non vogliono lo sport agonistico a scuola, ho la netta sensazione che ci sia una concezione come se l’uomo e la donna fossero nati puri e qualcosa li ha rovinati. In realtà, la competizione, l’aggressività, і г.д.., sono caratteristiche dell’uomo che debbono essere incentivate, per cui se la scuola non le incentiva non si sviluppano. Mi piacerebbe una volta discutere in un convegno dove ci siano le due posizioni, quelli che vogliamo nella scuola lo sport agonistico e quelli che non lo vogliono, anche se poi “politicamente” dicono che lo gradirebbero, ma fanno di tutto per rifiutarlo. Dove l’avranno presa questa idea, non è dato saperlo, perché se sono cristiani e prendono la Bibbia, essa parla di Caino e Abele. Non dice che va tutto bene, poi c’è qualcuno che ha rovinato l’uomo. Non dice questo per niente, ma si ammazzavano tra fratelli. Il conflitto, l’aggressività, la voglia di dare un cazzotto all’altro, tra i maschi esiste, ed è proprio uno dei valori tra i più importanti dello sport, per cui è importante dare spazio a questo aspetto – che c’è ed è molto forte – attraverso un’attività che ha delle regole e che è ludica e divertente per chi la fa e anche per chi la guarda.
[...] L’altro elemento fondamentale che insegna lo sport, e che non ha eguali in altre attività, è quello di insegnare avincere e anche a perdere. Anche qui quando qualcuno dice una cosa del genere, è immediatamente deformato dai mezzi di informazione oppure dal pettegolezzo, dal rumore, dal passare parola, e viene descritto un po’ come un fesso. Più o meno io mi barcameno perché, siccome ho vinto tanto, fanno fatica a dire che sono fesso; però se avessi vinto un po’ meno, mi venderebbero in quel modo, oppure deformerebbero quello che dico. Mi capita talvolta di sentirmi dire: “lei è quello che parla della cultura delle sconfitte, colui al quale piace perdere”. Non è così. Saper perdere è semplicissimo a dirsi. Io mi confronto e, quando uno si confronta, ha due possibilità: vincere o perdere. Non è che io sono sempre sicuro di vincere, perché gli sport dove uno è sicuro di vincere, sono noiosi. La gente va lì, fa il tifo, oppure guarda in televisione, sente la radiolina per sapere chi vince. Per esempio, la Pallavolo ha cambiato le regole ed ha portato più incertezza nel risultato. Questo è buono anche se noi soffriamo di più, non si sa come finisce una partita, come nel Calcio. Ci sono altri sport in cui si sa sempre chi vince, la squadra più forte vince sempre e questo annoia di più. Uno quindi non lo sa, va a giocare, e perde. Accettare di perdere significa saper perdere. Quando parlo di questo do sempre un esempio: ci sono delle persone che non riescono a darsi pace se viene loro a mancare la mamma o il padre, quasi non riescono ad andare avanti nella vita. Altri, al contrario, pur manifestando un immenso dolore, ricorderanno sempre il bene voluto ai genitori, ma vanno avanti nella loro vita che continua. Questo non significa che si è voluto più o meno bene alle persone decedute, vuol dire più semplicemente che si accetta una cosa che succede nella vita, che prima o poi, se non c’è qualcosa di strano, saremo noi figli che dovremo andare al cimitero dai nostri genitori e non il contrario. Quindi, si accetta semplicemente. La sconfitta è simile. Затым, cosa vuol dire saper perdere? Vuol dire accettarlo e basta. Quando a noi ci capitò di perdere le Olimpiadi del ‘96 per due palloni, dopo tre ore e un quarto di gioco, contro una squadra che nella zona avevamo battuto tre a zero, molti aspettavano di vedere che cosa avremmo fatto. E che cosa abbiamo fatto? Niente. Non abbiamo dato la colpa a nessuno, non abbiamo pianto nel senso di piagnucolare, perché abbiamo pianto da uomini e non abbiamo detto niente. Non abbiamo spiegato, arrampicandoci sugli specchi, abbiamo semplicemente detto “abbiamo perso, giudicherete voi giornalisti”. Questo è saper perdere; non dire niente! Invece, nei comportamenti prevalenti, заўсёды ёсць злачынец, заўсёды ёсць прычына: гадзінны пояс, суддзя, істэрыя, Я страціў ..., і заўсёды ёсць прычына! Замест таго, каб, калі вы выйграяце, прычыны змены і ніколі не бачылі такім жа чынам,. Яны адрозніваюцца, калі вы выйграяце і калі вы губляеце. Выкладаў, каб выйграць і навучыць вас страціць мае вырашальнае значэнне для школьнага ўзроўню, на побытавым узроўні, таму што гэта не так, што той, хто прайграў смецце. калі дзіця, гэтая канцэпцыя з'яўляецца вырашальным. Важна, каб супрацьстаяць на розных узроўнях, так што тут я выйграю, але тут я губляю: як дзіця, што я разумею? Я разумею, што я лепш, чым ён у адным і менш добры ў іншы. Часта маці кажуць: "Вы найадважны, tu sei il più bello, tu sei il più intelligente”. Seppure lo fanno per amore producono un disastro educativo, perché poi quel bambino quando comincia a frequentare gli altri, si accorge che non è il più bello, che non è il più bravo, che non è il più intelligente e pensa: “Ma come, la mamma mi ha detto …”. Ma la vita è un’altra cosa. Lo sport questo lo insegna in modo chiarissimo: “Io sono bravo, però c’è un altro ancora più bravo. Oppure, “io sono il migliore del mondo”. Poi arriva all’Olimpiade e perde e non è più il migliore del mondo. Lo era fino a quel momento e poi c’è un altro. Accettare questo in modo normale è importante, не тое, што я вялікі герой, таму што я прымаю, таму што жыццё так. І гэта з'яўляецца фундаментальнай каштоўнасцю, што спорт павінен зрабіць школу, г.зн. навучыць перамагаць і прайграваць, вучаць, што мы не ўсе роўныя, што адзін лепш другога ў рэчы, у гульні, ў лізе, не назаўсёды; што я гуляю супраць апанентаў, але я таксама гуляць супраць мяне, таму што калі я паляпшаем, Я выйграць у маіх недахопаў, супраць маіх межаў. Можа быць, не дастаткова добра, каб перамагчы чэмпіёна свету, Замест гэтага мне трэба біць іншага суперніка, які не прагрэсавала, як мне. І я адчуваю сябе добра для гэтага. Ёсць і іншыя віды дзейнасці, якія прапануюць гэта параўнанне яго, Тым не менш, яны не з'яўляюцца гэтак відавочнымі і так ясна. Возьмем выпадак музыкі сярод моладзі з'яўляецца вельмі папулярнай тэмай: Я бачыў тая павага, якое існуе паміж музыкамі, якія, магчыма, знаходзяцца на сцэне, каб зрабіць канцэрт, і мы паважаем адзін аднаго, калі адзін лепш іншага, і адзначаюцца ў цішыні. Там гэтая здзелка, хто лепш прызнаць яго, нават калі не ў відавочным выглядзе. Гэта не тое, што вы ўсталёўваеце, дзесьці, Чарлі Паркер з'яўляецца чэмпіёнам свету, а другі з'яўляецца другім. няма, Гэта не кажа. Ці тое, што з'яўляецца лепшым з сённяшняга гітарыста? Кожны з іх мае сваё меркаванне, для мяне гэта лепш для мяне, або іншыя лепш. Замест таго, каб гэты від спорту ясна, Існуе Чэмпіянат свету, алімпійскія гульні, Еўрапейскі л ', Нацыянальны Чэмпіянат правінцыйнага або супрацьстаяць і прыняць, што адзін прыйшоў прад. Тым не менш,, у адрозненне ад музыкі, які не заўсёды першым, каб прыбыць, Гэта прыходзіць першым на ўзроўні лігі, ў гэтым сезоне, але тады гэта тасуе вакол зноў і ставіць пад пытанне ўсё. Гэта азначае, вучыць выйграць або прайграць, таму што, калі я выйграю, У мяне вучыць, што гэта не тое, што я знайшоў ісціну заўсёды прымяняцца, як калі б гэта было формула фізікі; Гэта азначае, што некалькі фактараў супалі, сярод якіх мой, у той час, што прымусіла мяне выйграць. Што будзе заўтра, не так вось, і я не магу пайсці вакол выказванні "Я лепшы". "Я быў лепшым у гэтым конкурсе, мы ўбачым, калі я паўтаруся у наступным ", і хто прайграў не азначае, што гэта кавалак лайна, гэта азначае, што існуе яшчэ адзін мацней, чым ён. Прызнанне таго, што іншы мацней мяне, Гэта не значыць, што мая самаацэнка павінна ісці на падлозе. відавочна, калі яны ўсё мацней мяне, Я, магчыма, прыйдзецца змяніць месца працы, таму што таксама гэта, але гэта не толькі пра спорт. На днях я сустрэў, хто любіць танцаваць, назад 40.000 гадзін танго, 40.000 гадзін Лацінскай Амерыкі, але гэта не мае ніякага рытму і гэта катастрофа. Але ён любіць танцаваць і пайсці танцаваць. У чым праблема? Калі ён не адчувае сябе дрэнна ў чым праблема? Ён лічыць за лепшае не рабіць гэтага, а не. Як правіла, тым не менш,, асабліва маладыя, fanno quello in cui sono bravini. Se uno va a giocare e perde sempre, una volta, due volte, alla fine o cambia sport o va a ballare, fa musica, fa un’altra cosa, ma nello sport c’è sempre la possibilità che oggi perdo, poi vinco. Per cui quando io sento dire (e l’ho letto anche l’altro giorno in una dichiarazione del Presidente della Federazione del Calcio) che secondo il de Coubertin non è importante vincere, la cosa continua a sorprendermi moltissimo. Forse c’è stata una cattiva interpretazione degli storici o dei giornalisti e, in ogni caso, quella frase è superata, perché l’unica cosa che conta nello sport è vincere e non soltanto partecipare. Intanto io credo, il Presidente dell’Accademia può correggermi se sbaglio, che si confondono le tematiche, таму што, на маю думку дэ Кубертэн вымавіў гэтую фразу павінны быць накіраваны ў першую чаргу на краіны, якія павінны былі ўдзельнічаць у Алімпійскіх гульнях, без спасылкі на сябе расы. Але гэта праблема пазнання, таму што ён хацеў сказаць, "важна, каб краіны ўдзельнічаюць Алімпіяда", паходжанне, таму што ніхто не хацеў удзельнічаць. Гэта не так, як цяпер, калі кожны хоча прыняць удзел. Quindi, важна было прыняць удзел, у тым сэнсе, што яны ўвайшлі краіны і спартсмены, для якой ён працаваў так цяжка падрыхтавацца, каб зрабіць сучаснае выданне Алімпіяды. У дадатак да гэтага, калі б мяне спыталі: фінале '96 Алімпійскіх гульнях у Атланце, які быў страчаны ў пятым сэце, калі б ён мог, вернецца гуляць? вядома, Я хацеў бы вярнуцца, каб гуляць і як! І я перакананы, што тыя, хто не зайздрошчу, Ён не ведае, што гэта такое, каб гуляць алімпійскі фінал, у адваротным выпадку ён бы пазайздросціць. І калі вы скажаце мне: і калі ён выйграў? Гэта было б у тысячу разоў лепш, калі б я выйграў, але гэта ў тысячу разоў горш не rigiocarla. На гэтым я не сумняваюся. І калі адзін ідзе да Алімпіяды, не толькі ідзе, каб жыць яго спорт. Я пайшоў глядзець гонкі ў трэку лёгкай атлетыцы, хоць у той час не былі ўсе вядомыя імёны, для 40-50 хвілін назіраў за тым, хто, магчыма, зрабіў трэніроўкамі: corsette, то іх стрэлы, іх запускі, з неверагоднай дотошностью. І менавіта ў гэтых умовах, што я сказаў: "Колькі з іх маюць 5% магчымасць узяць медалі "? практычна вельмі мала. Лёгкая атлетыка не падобная на валейбол, футбол, дзе мяч круглы. ў лёгкай атлетыцы, ёсць часы, так што цяжка для таго, хто зрабіў пэўны час, Затым алімпійскі чэмпіён. Гэта можа адбыцца адзін раз, і вы ведаеце, хто, як правіла, мае шанец выйграць. І ўсё ж яны былі там так ці інакш працаваць, навучаць, як калі б яны маглі выйграць Алімпіяду? Таму што гэта прыемна канкураваць, таму што калі адзін прайграў 3 секунд, і ўсё ж такі здолеў прайграць 2, ідзе дадому шчаслівымі. Хто зрабіў спортам, Ён ведае, што гэта так. І калі вы кажаце ", але ты рады страціць?". "Няма, вядома няма, але я шчаслівы, каб наблізіцца да таго, які я ведаю, хто мацней, і я хачу паспрабаваць, Я хачу застацца там ". Таму што, калі мацней працуе перада мной, У мяне ёсць унікальны стымул, таму што я ведаю, што на стадыёне няма тэлебачання ва ўсім свеце, і перада мной ёсць два ці тры зорных гульцоў, якія застануцца ў гісторыі сусветнага спорту, Я там, нават калі вы з'яўляецеся пеонов па лёгкай атлетыцы. Яны пачынаюць, і я ведаю, што я буду біць, Але я буду працаваць так жа хутка, як мой дом, таму што гэта адрэналін, гэта тое, што адбываецца ўнутры канкурэнцыі па лёгкай атлетыцы. Важна не толькі, каб выйграць. Не кажучы ўжо пра гульнёй у футбол. Калі б яны павінны былі сказаць: "глядзець на вы ідзяце, і вы страціце", вы не ідзяце гуляць? Там па-ранейшаму весела гуляць? Ёсць гульні ў футбол з сябрамі, так што ў нейкі момант мы задаемся пытаннем, колькі галоў мы зрабілі, і ніхто не памятае? Гэта ніколі не бывае? Гэта адбываецца ў Серыі А ў падрыхтоўцы Валейбол. Я кажу: "Добра мы робім гульню", і праз некаторы час ', таму што я глядзеў на іншыя рэчы, Я кажу "да таго, што вы?". Ніхто не трымаў кошт, таму што яны атрымліваюць асалоду ад паспрабаваць гэта, каб палепшыць гэты іншы. на самай справе, калі я раблю кошт, Я паклаў іх ліку там. І калі прыцісне адзінае, што мае значэнне перамогі. Таму што - і я заключаю з гэтым - на мой погляд, у гэты час, і не толькі ў спорце, Яна хоча, каб прышчапіць рэч, Я хацеў сказаць, "прадаць", што жыццё з'яўляецца буйнамаштабных, Аб вышэй прыбывае не толькі з'яўляецца лепшым, але самым шчаслівым. Я ведаю шмат людзей, якія ў той жа час, каб падняцца, Пестано насеннай лупіне Dell'Amico, маці, для тых, хто проста ісці ўверх, але горш за ўсё тое, што яны не задаволеныя, чаму б не рабіць тое, што ім падабаецца. гэта проста, не рабіць тое, што яму падабаецца, але яны робяць тое, што яны могуць прынесці больш, таму што важна сёння вядомасць, што пазнаюць вас на вуліцы, усе "вялікі брат". Важна тое, каб быць прызнаным, даставаць грошы, займаюць прэстыжнае становішча, і здаецца, што на простае пытанне ", але вы робіце тое, што вам падабаецца?", Гэта не самае галоўнае. Invece, Я кажу маладым, Я кажу сваім дочкам, каб рабіць тое, што нам падабаецца. Я зрабіў гэта, таксама адмова ад рэчаў, якія потым я ўбачыў, мне не спадабалася, нават калі яны далі мне нешта дадаткова. Калі мы робім тое, што нам падабаецца, ёй атрымоўваецца быць у ліку лепшых, тым лепш, пры ўмове, што вы не выйграеце ў любым выпадку, але вы выйграць па правілах, Ён выйграе, весела праводзячы час, таму што гэта азначае, што мы робім тое, што нам падабаецца. І гэта, то, гэта азначае, што не толькі спорт, але і іншыя рэчы ў жыцці прыняць іншае значэнне. У адваротным выпадку, я думаю, што шмат маладых людзей у гэты час прымаюць ўяўную шкалу, прыйдзе ў кропку, як яны лезуць, Яны ведаюць шмат крызісаў, якія сацыёлагі называюць "боль жыцця".
Як заўсёды артыкулы, апублікаваныя заўсёды на высокім узроўні.